Οι άδηλες αναμνήσεις φτάνουν να αποτελέσουν την ψυχοτραυματική εμπειρία, που προφανώς δεν μπορεί να προσπελαστεί συνειδητά απο το άτομο άρα,λοιπόν, αναρωτιόμαστε πόσο η στέρηση αν μπορούσε να ζυγιστεί από τα νευρωνικά κυκλώματα φτάνει να κατακτήσει την υπόλοιπη ζωή του ατόμου.

Η επιβίωση μας στον απειλητικό κόσμο αποτελεί και τη βάση του δυσλειτουργικού τρόπου αντιμετώπισης του ατόμου ακόμη και σε ευνοϊκό περιβάλλον. Η απομόνωσή, ο φόβος, η αίσθηση αδυναμίας ελέγχου φτάνουν για να μεταφραστούν στο ψυχισμό ως τραύμα που αργότερα θα δηλώσει έμπρακτα την κάκωση, που θα επιφέρει ίσως και μόνιμες διαταραχές και θα αποτελέσει την ένδεια του ψυχικού του κόσμου...